De reis was nog niet gedaan, want we moesten nog 2 uur rijden in de achterbak van een pickup-truck met alle valiezen op een plastieken zeil dat op het dak vastgebonden was. Ocotepec was een klein stadje in de bergen. Eenmaal aangekomen reden we dadelijk door naar het internaat van de zusters van Don Bosco waar de tortilla met rijst al op ons zat te wachten. Na de obligate plaatselijke mis kropen we moe in ons bed.


De eerste dag startte de cursus voor animatoren niet stipt om 9u want om 5 na 9 waren we nog helemaal alleen. De groepjes kwamen op hun dooie gemak binnen gewandeld. Uiteindelijk kwamen er 23 opdagen, wat toch een behoorlijk aantal is.  We speelden gewoon spelletjes en legden we uit wat we een week lang gingen doen. De animatoren  ginds kennen veelal geen spelletjes, wat eigenlijk toch noodzakelijk is. Maar alles uitgelegd krijgen was niet zo simpel. We haalden ons beste Spaans boven.  Voor sommige was dat gemakkelijker dan voor anderen. De andere animatoren en zuster Lies moesten ons vaak helpen maar uiteindelijk hadden we toch een geslaagde eerste dag .



Vides

Brusselstraat 289 - 1702 Groot-Bijgaarden

0473 40 55 28

info@vides.be


BE36 7360 4182 8181   - KREDBEBB


Speelplein met de jeugd


De laatste avond was een van de mooiste avonden. We waren ‘s avonds buiten gegaan en daar waren een hele hoop kinderen aan het spelen. Plots liepen ze achter ons om ons te proberen kriebelen. Wij maar sprinten om de kinderen voor te blijven. Wat bijna onmogelijk was omdat ze met veel te veel waren en langs alle kanten kwamen. Uiteindelijk is je enigste wapen om niet gekriebeld te worden een kind vast te pakken en te gebruiken als schild.

Hierna zat het er op. We keerden met heimwee en in stijl terug naar Ocotepec. In stijl omdat we plots zonder te weten een politie escorte kregen. Dit kwam omdat de politie toevallig ook naar Ocotepec moest en ze vonden dat ze ons maar moesten begeleiden. Voor zuster Lies was de reis gedaan, maar wij bleven nog een week langer als toerist in Mexico.

Ik heb veel geleerd en gezien deze reis. Sommige dingen hebben me gepakt. Een gesprek met de zusters ging over de alcohol en drugsproblemen. Sommige kinderen van 7 jaar kunnen al verslaafd zijn! Veel kinderen hangen de hele dag op straat rond en vervelen zich. Hun enige uitweg om de tijd te verdrijven zijn die bedwelmende middelen. Ze zien dit ook andere mensen gebruiken, vaak zijn de ouders ook verslaafd. Er gebeuren ook enorm veel zelfmoorden, zelfs kinderen van zeven. Dit was voor mij heel confronterend. Op een bepaald moment zagen we een animator die al meerdere jaren de animatorcursus volgde drugs geven aan een van de kinderen. Dan sta je even stil bij hun problemen. Daarom denk ik dat we absoluut goed werk hebben geleverd. Iemand ginds verwoordde het ook heel mooi: Het is goed dat jullie hier komen, ook al is het om eens die dagelijkse routine te verbreken en de kinderen van straat te halen. Dat we andere animatoren opgeleid hebben, is ook zeker zinvol want zij kunnen het speelplein misschien binnen een aantal jaren overnemen en de mentaliteit van de mensen veranderen.

Ik dank iedereen voor deze reis. De mede reizigers voor een geweldig gezelschap, de zusters voor de slaapaccommodatie en de verhalen die ze met ons deelden, de sponsors die zorgden voor al het materiaal dat we konden aankopen, maar vooral de kinderen die altijd opgewekt naar het speelplein kwamen en die voor onvergetelijke momenten hebben gezorgd.


Dank u wel

Daan


Mexico zomer 2013 door Daan Raymaekers


Zr Lies, Gaëlle, Sara, Sarah, Arne, Jan en ik zijn een maand lang naar Mexico gegaan om speelpleinwerking te geven. Een maand lang hebben wij dan ook de cultuur kunnen opsnuiven. Het was een reis die ons leven veranderde.


Na ons afscheid in Zaventem wachtte ons een verrassing in Madrid.

Onze vlucht werd met 8 uur vertraagd, maar geen zorgen: we mochten de nacht doorbrengen in een chique hotel met gratis buffet, drank en zeepjes.


Daarna volgde onze lange vlucht naar Mexico, maar liefst 12 uur met veel te weinig beenruimte! We werden goed ontvangen door de zusters in Mexico City. Hierna verkenden we de stad met daarna een goede nachtrust.

We werden de volgende morgen gewekt door het engelengezang van de zusters die hun ochtendgebed deden. Na een stevig ontbijt bezochten we het antropologisch museum om meer te leren over de oude culturen van Mexico. Daarna de bus in voor een reis van 12 uur. Eerst door het dorre landschap rond Mexico City, maar al snel zagen we de groene bergen.



Alle animatoren samen met ons


De tweede dag was de laatste volledige cursusdag. Er waren ongeveer 5 animatoren minder komen opdagen als de dag ervoor. Als eerste was het een meditatie van een half uur: een bijbeltekst bespreken met de animatoren. Dit deden de animatoren met een zuster van daar in het Spaans. Wij deden dat met zuster Lies in het Nederlands. Daarna bespraken we met hen hoe je een goede animator bent en hoe je een spel maakt en organiseert. Zij hebben ons ook een aantal Mexicaanse spelletjes geleerd waarbij er sommige echt leuke spelen zaten.

De 10de juli zijn we begonnen met in de voormiddag cursus te geven en in de namiddag samen met de animatoren speelplein. Dat waren super drukke dagen. Een dagschema zag er dan als volgt uit:


7u: opstaan

7u15: ofwel toch uitslapen, ofwel kleren wassen, of gaan lopen, of gewoon genieten van het ochtendgloren en de opkomende zon

8u: ontbijten (zusters tafelen zeer lang)

8u45: afwassen en laatste hand leggen aan de voorbereiding van de dag en al het materiaal klaarleggen

9u: begin iedereen te verzamelen

9u30: meditatie samen met de zuster en de deelnemers

10u: cursus geven

11u-11u30: voorbereiden voor het speelplein in de namiddag

12u: einde voorbereiding met de animatoren en opkuis

12u: verder alleen voorbereiden voor de namiddag, verder kleren wassen, kakbakjes legen (In Mexico mag je het toiletpapier niet in het toilet gooien) en kuisen

13u30: eten (weeral zeer lang want het is met de zusters) en afwas

14u30: laatste hand leggen aan de voorbereidingen voor de namiddag

15u: begin speelplein en chaos omdat nog net niet alles af is. Maar gelukkig is nog niemand aanwezig dus doen we een groot verzamelspel zoals Dikke Berta

15u30: starten van activiteiten

17u30: speelplein is gedaan en er is evaluatie met de animatoren

18u10: animatoren gaan naar huis nadat de evaluatie is uitgelopen

19u: begin met koken voor het avondeten

20u: avondeten

21u: gedaan met eten en afwas, begin met voorbereiden van de volgende dag

tussen 22u30 en 24u: avondwoordje, douchen en gaan slapen


Wakker worden op het dak in Ocotepec


De eerste drie dagen had ik samen met Gaëlle de  allerkleinsten. Ik was verwonderd hoe jong  die wel waren (3 tot 5-6jaar). Je moest het dus bij heel simpele spelletjes houden. Maar al bij al lukte het nog goed. De animatoren deden het ook heel goed; ik was echt tevreden met hen. Soms glipte er wel een weg. Veel van de kleine kinderen kenden alleen Zoque, een oude indiaanse taal. Ze gebruiken heel veel keelklanken en hele korte woorden. Voor mij een combinatie van Russisch en Chinees dat we dus helemaal niet kunnen verstaan. De enige manier om met de kinderen te praten was dus via de animatoren.


De zaterdag van de eerste week was de laatste dag van de cursus met in de namiddag een grote eindevaluatie met een diploma-uitreiking. We vroegen aan de animatoren wat ze met hun diploma gingen aanvangen en of ze ons de tweede week nog wilden helpen met het speelplein. We kregen heel goede respons. Bijna iedereen wou nog wel verder speelplein geven. Zuster Lies zei dat ze voelde dat er jaar na jaar verbetering kwam. Het eerste cursusjaar was een ware flop terwijl we nu merkten dat de animatoren echt hun best deden.



De zondag was een rustdag voor ons. Maar echt rusten deden we niet want om 6uur ’s ochtends stond de pick-up truck van de zusters klaar om ons naar een canyon te brengen. We maakten een boottocht op de rivier in de kloof. Op het diepst ingesneden punt waren de wanden een kilometer hoog. Er was ook een geweldige legende bij. De indianen die er toen leefden werden verdreven door de Spanjaarden. Op een dag werden zij zo ver teruggedrongen tot aan de canyon. Maar zij sprongen nog liever van de rotsen naar beneden dan zich over te geven. De kinderen in Chiapas aan wie wij speelplein gaven, zijn ondertussen al meer dan 500 jaar onderdrukt. Ze hebben zich wel aangepast aan de westerse cultuur. Maar het blijft een verlegen volk.

In de canyon zagen we ook verschillende dieren. Er zwommen krokodillen,  aapjes slingerden door de bomen en we zagen duizenden vogels.

Maandag de 15de, een nieuwe week met een nieuw programma. In de voormiddag speelplein in de comunidades, in de namiddag speelplein geven in Ocotepec. De animatoren van vorige week kwamen bijna allemaal terug opdagen.  De eerste dag gaven we speelplein op een half uur lopen van Ocotepec: El Carmen. Ik bemerkte dadelijk dat men hier veel  armer was dan in Ocotepec. In de stad had tenminste iedereen stenen huizen. In de comunidad had niemand dat. Het enige in steen was de weg, een pleintje en een kerkje. Wat ook opviel was dat er overal kalkoenen en kippen liepen. Het speelplein verliep er vlot. We hadden ons ingedeeld in 3 groepen maar er waren te weinig kinderen, dus deden we spelletjes in 2 groepen. De eerste dag is het simpel. Je moet niet creatief zijn, omdat je een aantal algemene spelletjes hebt zoals vriendschapsbandjes maken.

Het schema van de tweede week lijkt heel veel op die van de eerste week. Het blijft nog altijd zeer druk.


7u: opstaan

7u15: ofwel toch uitslapen, ofwel mijn kleren wassen, of gaan lopen, of gewoon genieten van het ochtendgloren en de opkomende zon

8u: ontbijten (zusters tafelen zeer lang)

8u45: laatste hand leggen aan de voorbereiding van de dag en al het materiaal klaarleggen

9u: Verzamelen van de animatoren

9u15: Vertrek naar de comunidad

9u45-10u15: aankomen comunidad en speelplein geven

12u: einde speelplein en opkuis + vertrek terug naar Ocotepec

12u30: voorbereiden voor de namiddag, verder kleren wassen, kakbakjes legen en kuisen

13u30: eten (weeral zeer lang want het is met de zusters) en afwas

14u30: laatste hand leggen aan de voorbereidingen voor de namiddag

15u: begin speelplein

16u30: het is meestal chaos omdat we te weinig hebben kunnen voorbereiden

17u: orde is meestal terug hersteld

17u30: speelplein is gedaan en voorbereiding voor morgen met de animatoren van Ocotepec

18u: animatoren gaan naar huis, wij bereiden verder voort.

19u: begin met koken voor het avondeten

20u: avondeten

21u: gedaan met eten en afwas, begin met verder voorbereiden van de volgende dag

tussen 22u30 en 0u30: avondwoordje, douchen en gaan slapen


De tweede dag was het een speciale dag. Het was feest in El Carmen en dus na ons speelplein gingen we naar de mis. De  mensen stonden buiten al in rijen omdat de kerk vol was. Dankzij een zuster konden wij nog binnen. Daar hebben we in een veel te warme kerk zonder zuurstof een mis van een uur rechtstaand en opeen gepropt bijgewoond. We waren blij toen die gedaan was. Daarna werden we uitgenodigd bij mensen thuis om te eten. Zij hadden eten gemaakt voor de priester, maar die was bij een ander gezin gaan eten omdat dat volgens hem een betere politieke overtuiging had. Politiek is erg belangrijk in Mexico. Mexico is vrij corrupt. Ben je van de juiste politieke partij, dan krijg je allerlei voordelen. Daarom hebben sommige comunidades geasfalteerde wegen en andere niet. Corruptie is overal, vaak onopmerkzaam, aanwezig. Zo had de overheid geld gegeven voor de bouw van een ziekenhuis, maar dat is nooit helemaal afgewerkt omdat de burgemeester het geld in zijn eigen zakken heeft gestoken. Nu denkt de overheid wel dat het ziekenhuis werkt omdat de burgemeester allerlei mensen heeft omgekocht die moeten zeggen dat het ziekenhuis er is. Je als Belg echt niet vatten dat zo'n dingen gebeuren.


De derde dag zijn we met 3 mensen en een deel van de animatoren naar Lomas Alto geweest. De hoogste comunidad van Ocotepec. Deze comunidad was nog armer dan de comunidad El Carmen. Hier was niets in steen. Alleen een klein betonnen pleintje en een weg. Wat ook opviel was dat het op zo een steile helling was gelegen. Dat zorgde voor een prachtig zicht op de omgeving maar zorgde eveneens voor zeer moeilijke levensomstandigheden. Alle mensen zijn landbouwers en op zo'n steile helling gewassen telen lijkt onmogelijk. Ik geraakte die hellingen maar nipt opgestrompeld. In Lomas Alto zagen we ook hoe gevaarlijk de dieren er zijn. In het midden van het speelplein sprong er plots iemand op en begon te roepen. Een rups had in zijn bil gestoken. Wat een rups was dat ook?! Reuze groot. Zoals bijna elk dier daar. We hebben vlinders gezien groter dan een hand, padden die even groot zijn als een meloen en mieren die hele bladeren van bomen konden dragen. Maar die rups was giftig. Je kon er koorts van krijgen. Gelukkig is de jongen die er door gestoken was niet ziek geworden.


De vierde dag ging ik in de ochtend terug naar de eerste comunidad: El Carmen. Het was wel erg leuk toen de ouders ons vroegen of we de volgende dag terug kwamen en dat ze erg teleurgesteld waren dat we dat moesten ontkennen. Dan merk je dat ze je werk dat je daar doet appreciëren. Sara en ik speelden in de namiddag met de groten een speciaal groot spel: ganzenbord. We hadden er veel tijd in gestoken en hoopten dat het zou lukken. In het begin was er nogal veel chaos. Maar uiteindelijk kregen wij samen met de animatoren alles onder controle en werd het echt een heel leuk spel.



Spelen in El Carmen


De vijfde en zesde dag van de tweede week zijn we de totaal andere richting uitgegaan om speelplein te geven. We reden met de camionette een half uur en daarna moesten we met al het materiaal nog eens een half uur te voet naar het dorp gaan omdat er geen straat naartoe was. Dat was pas een arm gehuchtje, DonBosco. Kinderen hadden daar vaak geen schoenen en kwamen in gescheurde kleren naar de speelplein. Er waren wel niet zoveel kinderen en de kinderen die er waren, deden vaak niet mee omdat ze te verlegen waren. Tenzij we voetbal deden. Dat doen ze wel graag. De vijfde dag zat ongeveer de helft aan de kant en de helft deed mee. De zesde dag deed al drie vierde mee. Ze moeten eerst aan je wennen. Het leuke is ook dat het zo een eerlijk volk is. We kleurden de laatste dag met wasco’s en lieten hen alleen. Wanneer we terug kwamen kregen we bijna alle wasco’s terug van de kinderen. Ook al hebben ze bijna niets, toch stelen ze nooit.


De laatste dag speelplein in Ocotepec deden we ook nog een groter spel met de kinderen: één tegen allen. Dat was ook echt zeer leuk. Alleen jammer dat niet alle opdrachten slaagden. De volgende opdracht was wel grappig: zoek vijf verschillende dieren en plots komt er iemand af met een levende reuze kever aan een touwtje. Het afscheid van de kinderen was daarna wel moeilijk. We hadden er ons wel goed op voor bereid, toch kwam het hard aan.


De zondag van de tweede week was terug een rustdag. We konden hem wel gebruiken want we waren allemaal wel doodmoe. Toch gingen we niet een hele dag niksen. We hadden een tocht gepland naar een waterval waar je ook een beetje kon zwemmen. We volgden een niet zo heel grote rivier. Plots rees er een hoge wand voor ons op met een prachtige waterval, spijtig wel met rondom veel vuil: lege zakjes, blikjes en nog wat rommel. Zelfs in de grot achter de waterval lag het er vol mee. Een tocht naar de top van een berg viel letterlijk in het water door de regen.


Maandag van de laatste week vertrokken we uit Ocotepec, achternagezeten door een hele bende kinderen. We zouden nog voor 2 dagen terugkeren, maar toch voelde het als een afscheid. We reden naar San Pablo voor vijf dagen. Het was gedaan met de luxe. We sliepen vlak naast de kerk. Meisjes en jongens apart. Er was geen douche, geen warm water en de bedden sliepen ook niet al te lekker. Dat je de wc met water uit een emmer moest doorspoelen waren we ondertussen al gewend want dat was in heel Mexico zo. Toch voelde ik me thuis. San Pablo is een vrij grote en rijke comunidad. Het heeft een heel groot betonnen plein met bankjes. Rond het plein zijn de wegen nog geasfalteerd en de huizen in steen. Maar als je iets verder gaat zit je al vlug in de complete armoede met huisjes van hout. Als je daar door wandelt, zie je de rook van de houtvuren door de gaten in het dak stijgen. Ongezonde boel. Wijzelf gingen ook elke dag eten in een huis waar iemand voor ons kookte. Het verschil was wel dat de kamer waar zij in kookte los stond van onze kamer waar we aten zodat we niet constant in de rook zaten.

In de namiddag zijn we naar een naburige kleine comunidad gegaan: Buena Vista, een  zeer arme en kleine comunidad. Naast ons bezoek gaven we nog twee uur speelpleinwerking. Omdat ik en Jan het ook zo een mooie comunidad vonden gingen we elke dag de kinderen van daar halen om in San Pablo mee te doen met het speelplein. Wat me telkens opviel was dat die kinderen nooit aan hun ouders vroegen of ze mee mochten komen. Nee, ze vertrokken gewoon zonder het tegen iemand te zeggen.

In de voormiddag gaven we speelplein voor kinderen en in de namiddag was het voor de jongeren van 14 tot 22 jaar. De jongeren bespraken dan eerst een half uur een bijbeltekst in thema en deden dan in dat thema activiteiten. We hebben een dag groepsbevorderende spelen gedaan maar ook een dag om hun gevoelens te leren uiten in de vorm van dans of tekenen of zo. Dit omdat er daar ernstige drug- en alcoholproblemen zijn. Vaak is dat hun enige vlucht van de werkelijkheid en van de verveling.

Het speelplein in de voormiddag verliep altijd zeer goed, het waren zeer aangename kinderen die actief meededen. Daar heb ik echt goede en mooie herinneringen aan. Voor mij was de namiddag iets minder omdat de jeugd voor de Bijbeltekst kwam en niet voor het speelplein. Toch  heb ik mij ook hier heel hard geamuseerd. Uiteindelijk vonden zij het ook wel een goede ervaring, dat speelplein. Er waren ongeveer 20 jongeren elke dag, wat toch een mooi getal is, maar nooit ouder dan 17.