Ocotepec 2005 – Ocotopec 2017

Teruggaan naar een plek waar je 12 jaar geleden was.

12 jaar geleden was het de eerste keer in mijn leven dat ik vloog in een vliegtuig. Ik ging onmiddellijk ver: naar Mexico. Ik had tegen mijn ouders in volle blijdschap geroepen dat ik vrijwilligerswerk ging doen met Vides, Don Bosco in Mexico. Ondertussen, zoveel jaren later, zet ik terug voet aan wal in Mexico.

Ik had weinig verwachtingen over hoe het zou zijn om terug naar Mexico, Ocotepec te gaan. Ik was ook heel benieuwd, hoe de mensen in Ocotepec nu leefden. Er kwamen terug herinneringen bij me op. Ik deed vrijwilligerswerk als animator bij een groep kleuters. Een van de herinneringen is, dat we samen met de groep kleuters levenslustig een lange ketting met poppetjes vol kleefden met gekleurd papier. Het beeld van de kleuters, was ook anders dan het beeld dat kleuters hier hebben. Als ze hun familie tekenden, stond het hele papier vol getekend met hun broers en zussen. Andere herinneringen waren, de kinderen van 8 à 9 jaar, die met een draagzak voor hun jongere broertje of zusje zorgden. Beelden die me op mijn netvlies bleven hangen, waren beelden van ondervoede kinderen.

Hoe zou het met deze kinderen, die toen vol levenslust opgroeiden in armoede, zijn? Zouden we opnieuw kunnen komen tot een collage van kleuren, gevormd door hun ervaringen en gebeurtenissen. Op welke manier zou armoede de dag van vandaag nog steeds een invloed hebben op hen?

Mexico, Oktober, Ocotopec 2017

Ik was deze keer op vakantie in Mexico. Nadat ik met vrienden had rondgereisd, besloot ik naar de plek te gaan waar ik destijds vrijwilligerswerk had gedaan. Na een lange busreis, kon ik meereizen met een zuster vanuit Tuxtla. Ik sliep bij de zusters van Ocotepec. Zij zetten zich dagelijks in voor de kinderen en de volwassenen in Ocotepec. Toen ik ‘s morgens met het ochtendlicht gewekt werd, was het kerkplein nog niets veranderd. Diezelfde dag besloot ik om de kinderen, die nu bijna volwassenen waren, terug op te zoeken. De zusters waren druk aan het overleggen over mijn zoektocht. Zou het lukken? Hoe zou het zijn om hen terug te zien? Ik liep over straat met een foto van 12 jaar oud. Hierop stonden een kleuter, Danys, van destijds 4 jaar en ikzelf. Niet veel later stond ik in het huis van de moeder van Danys. Ze vertelde dat Danys na de middag zou langskomen. In de namiddag trof ik haar. De ontmoeting was een echte omarming. Later nam Danys me mee in het dorp. Niet veel later, kreeg ik de kans om de andere adolescenten te ontmoeten. Op een bepaald moment zaten we samen met de adolescenten, waarmee we vroeger een groepje kleuters vormden. Sommigen van hen waren aan het studeren of aan het werk. Sommige adolescenten waren getrouwd of hadden een kind. Maar in het algemeen was er een gevoel dat het goed ging met hen. Een gloed van trots overviel me.

De kracht van spelen

Ik was geraakt door de kracht. Ik heb zoveel kracht gezien. De kracht werd mede gestimuleerd door de vrijwilligers, die samen al jaren hielpen om licht en kracht in het hart van de kinderen te laten schijnen. Vrijwilligerswerk, speelpleinwerking is zo belangrijk. Samen met de kinderen spelen. Om een kind, een kind te laten zijn. In Ocotepec was het door de armoede soms moeilijk, dat kinderen kind konden zijn. Door te spelen met kinderen werden de zorgen van de kinderen minder zwaar en werd dit even ingeruild voor zorgeloosheid. Zo ontstaat vreugde en plezier. Vanuit plezier en zorgeloosheid ontstaan dromen naar een toekomst toe. De kinderen kregen tijdens deze de jaren het gevoel dat ze meetellen. Ik ben Vides, Don Bosco zo dankbaar, dat ik toen een onderdeel mocht uitmaken van het project om samen deze harten te verwarmen. Interesse om zelf harten te verwarmen? Neem een kijkje op www.vides.be

Sofie Maenhout